Deze blog gaat over wat de vroege kinderjaren te maken hebben met chronische pijn en chronische condities later in het leven.

Wanneer de amygdala ‘gevaar’ detecteren geven ze een signaal aan de hypothalamus om hormonen te produceren die de vecht- en vluchtreflex activeren via de HPA-as. Dat is de afkorting van de meer bekende Engelse versie ‘Hypothalamic – Pituitary – Adrenal Axis’.

De hypofyse (pituitary) produceert bij dreiging meteen preventief pijnstillende opioïden en geeft opdracht aan de bijnieren (adrenals) om adrenaline, noradrenaline en cortisol te produceren.

Adrenaline en noradrenaline verhogen de hartslag en sturen meer bloed naar armen, benen en hoofd. Cortisol zorgt voor de afscheiding van glucose in het bloed en remt niet dringende functies zoals spijsvertering en reproductie af. Cortisol remt ook activiteit af in de hippocampus (belangrijk voor geheugen) en het voorhoofdbrein (belangrijk voor redeneren).

Dit is allemaal om energie te sparen voor de hoogste prioriteit: nu eerst overleven.

Wanneer echter vechten en vluchten geen opties zijn wordt de freeze respons geactiveerd. Dat is in essentie een staat van verdoving maar ook van hard aanspannen van het bindweefsel rond organen en spieren. De automatische zelfverdoving is om geen pijn te voelen en het aanspannen van het bindweefsel zorgt er bijvoorbeeld voor dat we niet snel uitbloeden bij verwonding.

De verdoving in de freeze respons wordt geproduceerd door nog veel meer opioïden vanuit de hypofyse in het systeem te brengen. Door de verdoving wordt niet alleen de fysieke pijn uitgeschakeld maar gaan we ook mentaal dissociëren of zelfs soms bewusteloos vallen.

Wat gebeurt er met het geheugen wanneer de freeze respons intreedt?

Behalve dat wat er met het lichaam gebeurt zoals het aanspannen van de bindweefsel en de verdoving met opioïden, gebeurt er bij trauma ook iets met hoe geheugen wordt vastgelegd. De hippocampus die normaal voor expliciet contextgeheugen zorgt, wordt uitgeschakeld en in plaats daarvan coderen de amygdala alles wat gebeurt als ‘impliciet geheugen’. Impliciet geheugen is een neuronennetwerk dat de innerlijke ervaring opslaat zonder de externe context (de hippocampus zou dat moeten doen).

Het impliciete geheugen codeert de ervaring op 4 niveaus: emotioneel, perceptueel, fysiologisch en procedureel. Dat laatste slaat op de bewegingen waar het lichaam doorheen gaat en de houdingen die het aanneemt. Die informatie wordt dus allemaal in detail opgeslagen op celniveau en per definitie buiten het bereik van het denkende zelf.

Dat zijn dus zaken zoals de vecht- en vluchtreflex die geactiveerd was, de boosheid, de woede, de doodsangst, de opgeefreflex, de machteloosheid, de lichaamshoudingen, gedachten zoals ‘ik ga dood!’, de bloeddruk, de chemische stoffen in het systeem, het immuunsysteem in actie, de tijdelijk gereduceerde functies (zoals spijsvertering en seksualiteit) , etc.

Kan trauma uit de kindertijd me echt pijn en ongemak bezorgen later in het leven?

Letterlijk elk detail van een traumatische gebeurtenis wordt geregistreerd op celniveau d.w.z. als impliciet geheugen! Deze informatie kan soms meteen actief zijn en blijven in de vorm van PTSS zoals na shock trauma, maar soms kan ze ook ‘slapend’ aanwezig zijn, zoals bijvoorbeeld bij complex trauma uit de kindertijd. Complex trauma is in essentie een relatietrauma gekenmerkt door onveiligheid in een voor het kind biologisch en emotioneel belangrijke relatie meestal vooral met de moeder en andere gezinsleden.

Die ‘slapende informatie’ kan later in het leven geactiveerd worden door bepaalde ervaringen, zoals bijvoorbeeld terecht komen in een onveilige (toxische) relatie op het werk of privé. Dat veroorzaakt dan zogenaamde ‘onverklaarbare symptomen zoals fibromyalgie, auto-immuunziekten, migraine, etc.

Meer en meer onderzoek bevestigt dat de meeste chronische pijnen en ziektes later in het leven hun oorzaak hebben in de kindertijd… (niet in het minst de beroemde ACE studie uit 1995 – ACE staat voor Adverse Childhood Experiences – maar sindsdien ook vele andere studies in de hele wereld)

Ervaringen met de online cursus Leren loslaten

Als je wilt leren wat je naast traumatherapie ook voor jezelf kunt doen om chronische condities die te maken hebben met vroegkinderlijke pijnlijke ervaringen te verzachten zou je net als Conny, Sylvia, Martha en honderden anderen profijt kunnen hebben bij de oefeningen van de online cursus ‘Leren loslaten’.

Na meer dan 20 jaar blokkade en allerlei onderzoeken de laatste 3 jaar, gewoon na 3 lessen zoveel verandering, best beangstigend…Er gebeurt iets bij me wat ik nooit had verwacht, de pijn wordt anders en minder. Je durft het bijna niet te geloven! Hartegroet, Conny

Loslaten van dingen die zich al jaren geleden in je systeem hebben vastgezet kost tijd en is soms hard werken. Maar het is zo de moeite waard! Deze cursus is dan ook echt waardevol en absoluut aan te bevelen. Alles kan geheel op eigen tempo en in de eigen tijd. Hartelijke groet, Sylvia

Ben gestart met de cursus, dit had ik jaren eerder moeten weten. Zo duidelijk en helder gebracht dat je lijf de imprint draagt van je geest – met goede duidelijke oefeningen om te herstellen. Eigenlijk ben je geestelijk invalide door de trauma’s die je doormaakt , zonder goede revalidatie zul je nooit heel en vrij kunnen gaan. Dank Martha

Er zijn in totaal 33 lessen waar je een volledig jaar kunt mee oefenen. Om uit te testen of deze training met praktische oefeningen om te leren loslaten je aanspreekt, kan je eerst 3 gratis lessen aanvragen. Surf daarvoor naar https://www.lerenloslaten.com/3-gratis-lessen/

Ik ben benieuwd naar de resultaten die jij ervaart!

Harte groet,
Jan Bommerez